Kortverhaal voor 10/12-jarigen, geschreven door Els De Vuyst en gepubliceerd in 'Fantastische verhalen voor de jeugd, deel 1'

Ik heb altijd gedacht dat ik een mens was, een gewone jongen van vlees en bloed. Met armen, benen en een hoofd waar haar op groeit. Oké, het haar op mijn hoofd is dikker dan dat van andere mensen, maar verder lijk ik een normale jongen van twaalf.

Tot vorige week.

Toen kreeg ik zin in keien. Niet zomaar om weg te schoppen. Nee, ik vroeg me af hoe zo'n steen zou smaken. Eerst likte ik eraan. Zoals aan een aardbeienijsje. Daarna stak ik een witte kei in mijn mond. Die smolt op mijn tong. Ik proefde ook grint, zand en bakstenen. Reuzelekker! Echt! Ik vond het zelf ook raar natuurlijk. Stenen in mijn maag. Toch werd ik niet ziek. Integendeel. Ik voelde me sterker dan ooit. Dus at ik nog meer keien. En gisteren gebeurde er iets wat nog veel vreemder was! Na het eten van een portie kiezels kwamen er letters op mijn arm. Je gelooft me niet hé? Je denkt dat ik gek ben. Ik ben niet gek hoor, echt niet! Gewoon anders.

'Dag Nuno!'

Twee lichtblauwe woorden. Alsof mijn arm het scherm van een iPad was. Ik dacht dat ik droomde, maar nee, het was echt. Had Wouter een speciale stift op mij uitgeprobeerd? De letters leken uit mijn huid te komen. Zodra ik erover wreef, werden ze donker en floepten ze weg. Wat was dat toch?

'Hallo,' probeerde ik.

Mijn arm lichtte opnieuw op. 'Hallo Nuno!'

Ik beet in mijn hand. Wat moest ik hiermee? Wie sprak er tegen mij?

'Dag arm,' zei ik voorzichtig.

De haartjes op mijn huid veranderden van kleur. 'Weet je al wie je bent?'

'Natuurlijk,' antwoordde ik. 'Ik ben Nuno en ik woon aan de kust in Nieuw-Vleteren. Ik zit in het zesde leerjaar en ik wou dat ik broers of zussen had, maar die heb ik jammer genoeg niet.'

Er gebeurde niets. Ik tikte op mijn arm. Ik blies en ik schudde. Eerst zacht, dan heviger. Werd ik gek? Letters die op mijn arm verschenen. Pure fantasie toch?

Wie kon verwachten dat dat het begin was van een avontuur als wereldreiziger?

Ik liep naar het strand.Daar heb ik me altijd al goed gevoeld. Ik stak wat korrels in mijn mond en dacht na. dan ging ik lopen. Heel hard. Tot ik niet meer kon en neerplofte op de grond. Ik spuwde een fluim weg. Die brandde een put in de grond. Niet te doen! Ik begon bang te worden van mezelf. Wat gebeurde er toch?

...

Wil je graag verderlezen? Neem dan contact op met jufelsdevuystATgmailDOTcom